Nieuw Zeeland, part 2

Hiiiiiiiiii,

We zijn een beetje bedroefd omdat ons tweede deel van de reis er al bijna op zit. Wat is het hier mooi zeg!! Een goede troost zijn de mooie dingen die we tot nu toe mee hebben mogen maken. En we hebben natuurlijk nog ruim zes weken over om Azie te gaan verkennen!

Ons verblijf op het noordereiland hebben we de vorige keer al beschreven. Op zondag 25 november zijn we in de vroege ochtend in Wellington op de ferry gestapt om naar het Zuider eiland te reizen. Deze tocht van drie uur was al een mooie toer opzich!

Eenmaal aangekomen aan de overkant in Picton hebben we samen de globale route uitgestippelt. Nou, op naar Abel Tasman National Park!! De route begon goed met de Queen Charlotte Drive richting Nelson. Deze weg gaat door de bergen en telt 360 bochten. Heerlijk om te rijden, helaas iets minder voor de bijrijder (Ashley).
In de buurt van het Abel Tasman National Park hebben we een campingplaatsje gezocht. Een leuke camping in de middle of nowhere! Wel vreemd dat bij deze camping staat aangegeven dat het winderig en koud kan zijn in de winter. Dat hebben we nog nergens gezien. Gelukkig is het hier bijna zomer dus no worries. Eenmaal in ons bedje genesteld begon de ellende! Onze auto werd nog net niet omver geblazen door de wind. Maar de tent aan onze auto zou het zo niet lang meer volhouden. Jullie kunnen wel raden wie er uit zijn bedje mocht... ;-)

Goed, de volgende dag om 9 uur in de ochtend werden we met de watertaxi naar het Abel Tasmanpark gebracht om vervolgens terug te kunnen wandelen. Deze boottocht ging langs baaien met witte strandjes. Erg mooi! Vanuit de plek waar we werden afgezet zou het vier uur duren om terug te wandelen. Wij zijn dan niet het prototype hikers (Jordy met zijn slippers en Ashley op haar sneakers) maar wij waren pas om 6u 's avonds terug bij de auto!!!! Jordy wilde de tocht afsluiten met een strandwandeling die ons naar de auto zou leiden. Maar Ashley had daar geen zin in omdat dat om zou zijn... NOT!!! Uiteindelijk hebben we ruim 22km gelopen. Phoe!

Onze volgende stop was Hanmer Springs. Dit dorpje is te bereiken via de Lewis Pass. Dit was tot op dat moment de mooiste autorit die we hadden gereden in NZ! Door de bergen en de valei langs de rivier. Overal gele struiken in bloei. Echt een plaatje!! We zijn dan ook vaak gestopt om van de uitzichten te genieten.
Hanmer springs is een heel mooi net dorpje omgeven door de bergen. Hier worden tal van activiteiten aangeboden, zoals mountainbiken, quadrijden en raften. Wij vonden echter dat we wel een dagje rust en ontspanning hadden verdiend. Zo zijn we dus zijn we de volgende dag naar de Hanmer Springs Spa gegaan! Lekker de hele dag buiten in het zonnetje relaxen in bubbelbaden en thermaalbaden (waarvan enkele baden de ons bekende geur van rotte eieren hadden, hmmm).
Helemaal schoon en uitgerust zijn we vroeg in de avond aangereden om al een gedeelte van onze rit naar Arthurs Pass af te leggen.

De volgende ochtend verder gereden. Niet slecht op deze bewolkte regenachtige dag. Eerst gestopt bij de Seal Colony. Hier komen rond deze tijd van het jaar veel zeehonden om daar hun puppies te krijgen! We hebben er gelukkig veel gezien. Echt cool om die beesten te zien zwemmen in de wilde zee.
Onze tweede stop was bij de Pancake Rocks. De naam spreekt voor zich. Wederom erg mooi en spectaculair om te zien hoe het water met harde kracht door gaten in deze rotsen naar boven wordt gestuwd!
Inmiddels was het al avond en er waren twee wegen die ons naar de camping zouden brengen. Een goed aangegeven weg en een weg die volgens Jordy korter zou zijn. Uiteraard kozen we voor deze laatste optie. Deze afslag zouden we moeten hebben. Een smalle gravelweg. Na enkele kilometers volgde een waarschuwingsbord met de tekst : betreden op eigen risico. We gaan nog steeds goed.. Hmmm modder, diepe plassen en het pad werd steeds smaller. Shit, misschien zitten we toch niet goed! Dan maar terug. Draaien was hier natuurlijk niet meer mogelijk. Dat wordt een lange rit in zijn achteruit en ondertussen werd het ook nog donker! Gelukkig is Jordy geslaagd voor zijn rijexamen! Zonder krassen op ons hotel (wel met kramp in onze nek van het achteruit kijken ;-)) zijn we de rimboe weer uitgekomen, phoee!! Daarna toch maar de volgende afslag gepakt!

Het schijnt in het Arturs Pass National Park 150 tot 175 dagen te regenen. Bij ons scheen gelukkig het zonneje, dus hebben we vrijdags de Bealey Track gewandeld. Dit is een 3 uur durende wandeling (volgens de dame van het informatiecentrum een zeer eenvoudige wandeling) naar de gletsjer. Na een half uur wandelen waren we bij een rivier aangekomen met mooi uitzicht op de bergen. Maar hier hield het pad dan ook op! De rest van de wandeling naar de gletsjer hebben we over keien en rotsen naar boven moeten klimmen. Best een uitdaging zonder echte'hike'schoenen! Ondertussen natuurlijk wel een keertje gepauzeerd, want ook in de bergen wordt Uno gespeeld :-p.

De volgende ochtend hebben we nog een korte wandeling naar de Devils Punchball Falls gemaakt. Een track naar een mooie waterval (inmiddels hebben we er al zoveel gezien, dat we er aan gewend beginnen te raken).

Van een paar kiwi's (Nieuw Zeelanders) hadden we gehoord dat Okarito een mooie plek zou zijn om op de weg naar Franz Jozef een dagje door te brengen. Dit advies hebben we natuurlijk opgevolgd. Onderweg naar deze bestemming was het helaas zo bewolkt/mistig dat we de Zuiderlijke Alpen, waarop je normaal gesproken een heel mooi uitzicht hebt, niet hebben kunnen zien.
Zaterdagochtend was het nog steeds mistig. Na even dubben toch maar besloten de wandeling te gaan doen die we als tip hadden meegekregen. Na een half uur berg op en een uitzicht van ongeveer 10 meter wilde Ashley het opgeven. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren! Na anderhalf uur werden we gelukkig dan toch beloond met een prachtig uitzicht over een lagoon en over de zee. Zelfs de lucht begon te klaren!!

Zondag stond de Franz Jozef gletsjer op het programma. Het zonnetje scheen vandaag weer dus we hadden mooi uitzicht op deze gletsjer. Helaas kon je zonder gids maar tot 500m voor de gletsjer komen, maar dat maakte het uitzicht er niet minder om.
Daarna doorgereden naar Lake Matheson. Als het een heldere dag en windstille dag is dan is een weerspiegeling van de Zuiderlijke Alpen in dit meer te zien. Aangezien er nogal een stevig windje stond konden wij dit Dit konden wij dit wel vergeten. Dan maar snel op naar Wanaka!
Onderweg weer genoten van de mooie uitzichten (Lake Wanaka, een van de mooiste meren die we hebben gezien met helder blauw/groen water). Alles is hier zo mooi dat we een beetje verwend raken!!
Wanaka zelf is een klein stadje aan het meer met allemaal bergen op de achtergrond. Hier zou je wel willen wonen. Gezien het aantal villa's daar zijn er meer mensen op dat idee gekomen!

Fris en fruitig de volgende ochtend hebben we ons laten informeren over de activiteiten die er te doen zijn. Een wandeling naar de top van Mount Iron (circa 600m) was een leuke track, maar een klim naar de top van Mount Roy (circa 1600m) moest helemaal geweldig zijn. Aangezien wij geen watjes zijn hebben we natuurlijk voor de laatste gekozen!!
Zelfs op een paar honderd meter hoogte was het uitzicht al super, dat zou wat beloven. Na 2 uur lopen begonnen de kuiten en bovenbenen van Ash toch al behoorlijk zeer te doen. En het einde was volgens haar niet eens in zicht. Met het welbekende motto 'opgeven is geen optie' (Alpe d'Huzes) dat Jordy herhaaldelijk heeft gezegd hebben we na 3,5 uur zwoegen en zweten de top bereikt! Wauwww, wat een uitzicht!! Het harde werken werd dubbel en dwars beloond. Zie de foto's :-)
Na een uur genieten van het geweldige uitzicht op de top van de berg was het tijd om onze weg terug te vinden naar de camper. Halverwege de afdaling vroeg Jordy zich ineens af waar de camera was. Oepsss, die moet hij zijn vergeten toen hij zijn trui uit heeft gedaan ergens boven aan de top. Shit!!! "Nou Ash ga jij maar naar de auto, hier neem de sleutel maar mee"... Owwww neeeeeee, die was hij ook al kwijt!!! Nou, toch eerst maar als een dolle weer die berg op voor de camera. Na ongeveer 5 minuten kwam een Nederlandse vrouw (die we boven op de top hadden ontmoet) Jordy tegemoet. Gelukkig had zij de camera zien liggen en meegenomen! Dat scheelde heel wat meters omhoog. Dus hup snel terug naar Ashley! Die was al blij dat de camera terecht was maar nu de autosleutel nog!!! Jordy heeft de afdaling naar beneden vervolgens in een rap tempo doorgezet. En ja hoor, de sleutels van de auto staken nog gewoon op de deur! Eind goed al goed!!!
(Ashley heeft trouwens na deze klim bijna twee dagen niet fatsoenlijk kunnen lopen van de spierpijn, maar ook dat hoort erbij)

Het laatste deel van onze reis door NZ besparen we jullie en bewaren we voor de volgende keer!!!

Los groetos!

Ps. foto's volgen snel!!